No Ragrets

Isusulat ko na ‘to habang may amats pa ‘ko.

Tama nga ‘yung hinala ko nitong Enero, na ang taong 2020 ay malas, at nagsisimula pa lang ang kamalasang hatid nito sa ‘kin, sa ‘yo, at sa buong sangkatauhan. Biruin mo, sumabog ang Taal Volcano, nagka-bush fire sa Australia, muntik nang magkagiyera sa pagitan ng US at Iran, namatay si Kobe Bryant, tapos ngayon, LOCKDOWN.

Tae talaga ‘tong China e. Sila ang ugat ng problema kung ba’t tayo nakakulong ngayon sa ‘ting mga tahanan at unti-unting pinapatay ng Duterte regime sa gutom. Opo, hindi COVID-19 ang papatay sa maraming Pilipino—gutom. At kapag na-extend pa ‘tong lockdown (‘wag naman sana), e siguradong taggutom ang kakaharapin natin.

Tandaan: A hungry stomach knows no law.

Ito ‘yung mga pagkakataong hindi ako natutuwa dahil tama ‘yung kutob ko. Naiinis ako dahil ang daming mahihirap ang lalo pang nahihirapan dahil hindi makapaghanapbuhay at makakain. Ito namang emergency powers ni Duterte, gagamitin lang yata ‘yung P275 billion para sa kampanya ni Bong Go. Tangina talaga.

Kaya araw-araw kumukulo ang dugo ko e. Kung anu-ano na ang ginagawa kong pampakalma para hindi ako mapatay indirectly ng gobyernong ‘to. Pero kung hindi man ako umabot sa 2021, dahil man sa COVID-19 o sa kagaguhan ng mga namumuno sa bansa, wala namang akong masyadong pagsisisihan.

Kanina, habang tumatae ako, napaglimian ko na nagawa ko naman pala halos lahat ng gusto kong gawin sa buhay. Kung mamamatay man ako sa taong ito, ang hindi lang magpapatahimik sa kaluluwa ko e ‘yung fact na hindi pa rin napa-publish ‘yung nobela kong nanalo sa patimpalak ng Lampara noong 2017.

Nakakalungkot din na kapag namatay ako, hindi na ‘ko magiging pangulo ng Pilipinas sa taong 2040. Hindi ko maiaangat sa hirap ang aking bansa. Heck, hindi ko pa nga rin naiaangat sa kahirapan ang aking pamilya at mga kamag-anak na naghihikahos.

Saka ano pa pala, um, hindi ko pa nakakantot ‘yung crush ko. Feeling ko pa naman s’ya na ang The One ko. Hihi. E pa’no ba naman kasi, ang layo-layo n’ya at nasa relationship pa. Booo! Mamamatay akong hindi natitikman ang taong nakalaan para sa akin.

Charot!

Iyan lang naman ang mga panghihinayangan ko kung sakaling hindi ako abutin ng 2021. Mabababaw lang. Basic bitch, ika nga. Pero kung makakaligtas ako sa pandemic at sa kalupitan ng ating gobyerno o sa kahit ano pa mang kamalasang hatid ng taong 2020, titiyakin kong mas bobonggahan ko pa ang Galawang Hokagay ko moving forward.

Never ko namang tinake for granted ang life, ang bawat araw na lumilipas, at ang mga mahal ko sa buhay. Mas nanamnamin ko na lang siguro ang bawat sandali, mas pag-aalabain ang pagmamahal sa bayan, mas paghuhusayan ang mga sinusulat na kuwento at tula, at mas magiging malandi sa aking crush na nasa malayo. Hihi.

Ingat, Mahal. ❤

Sexual Distancing

Dahil naka-work from home ako ngayong may lockdown, este, community quarantine sa Kalakhang Maynila, paniguradong mababawasan ang aking physical activity sa araw-araw. Masisira din ang diet ko dahil magagalit ang aking Lola kapag kaunti ang kinain ko sa bahay sa probinsya.

Kapag kasi nasa Makati ako, nakokontrol ko ‘yung kinakain ko araw-araw at hindi ako nagra-rice kapag gabi para iwas abdominal o visceral fat, na isa sa risk factors ng diabetes at marami pang sakit. Yes, white rice po ang isa sa mga dahilan kaya maraming diabetic sa Pilipinas at maraming namamatay sa cardiovascular diseases.

Anyway, para labanan ito, kinokontian ko ‘yung kuha ng kanin at di pinahahalata sa Lola ko. Tina-try ko ring mag-exercise tuwing tanghalian (walk or jog in place at push-ups) at pagkatapos ng “shift” ko at around 4 or 5 pm.

Sa Makati kasi, naglalakad lang ako pauwi mula Ayala Avenue hanggang sa inuuwian kong apartment. Dito sa bahay sa probinsya, di ko na s’ya magagawa, pero pipilitin kong maglakad-lakad sa kuwarto, magpanhik-panaog sa bahay, mag-jumping jacks at mag-push-up nga para matagtag ang aking katawan.

Speaking of tagtag ang katawan, isa sa ikinalulungkot ko talaga sa lockdown na ire ay ‘yung pagbaba ng sexual activities ko. I know, I know. Lakompake sa iisipin ng iba. It’s my sexual life, and no one gets to dictate on who I can or cannot sleep with. But enough of that. I don’t want to explain myself any longer.

Nauunawaan ko naman na kailangan talaga ngayon ang social distancing. So iwas muna sa pakikipag-meet sa mga lalake. Huhu. Nakakaiyak talaga. Isa pa naman ang sex sa mga paraan ko para makaiwas sa depression at anxiety na dala ng pressures in life at ng society sa mga taong tulad ko. Sherepp kase. Hihi.

Ang hirap pa namang mag-Grindr dito sa province, kung ipipilit kong makipag-meet, dahil kilo-kilometro ang distansya ng mga bakla. At, ‘yun nga, dahil sa COVID-19 e mukhang delikado rin. Saka kung wala man s’yang COVID, baka ibang virus naman ang makuha ko sa mga lalake rito.

Ayaw nating magkasakit syempre.

Babawi na lang ako sa isang buwan o kung kailan man ako makakabalik sa Makati. Abstinence muna akez. Charot! Jakol-jakol muna at nood-nood ng porn upang maibsan ang libog sa katawan. In fairness, nakakatulong din ang masturbation upang mapalakas ang immune system. Kailangan natin ‘yan upang labanan ang virus!

Pero iba pa rin talaga kapag may kakantutan ka. Huhu.

So napaaga talaga ang Holy Week ngayong taon at mukhang penitensya na tayo mula ngayon hanggang sa isang buwan, o baka hanggang sa isang taon pa, dahil nakikinita kong lalo pang dadami ang kaso ng COVID-19 dito sa bansa dahil napakahusay ng gobyerno natin. Handang-handa talaga sila sa krisis na ito, opo.

Speaking of which, gagamitin ko na rin ang pagkakataong ito upang pasalamatan ang lahat ng nasa unang hanay ng laban sa COVID-19: ang mga doktor at nars, ang mga volunteers, mga interns, mga nagtatrabaho sa healthcare industry, mga siyentipiko, mga kawani ng gobyerno na walang tigil sa paglilingkod sa bayan, at sa lahat ng pumupuna sa kamalian ng gobyerno. Maraming, maraming salamat po. ❤

Padayon!

Opus Damn

More than a decade ago, umattend ako ng 3-day retreat (Or was it 5? Di ko na maalala exactly.) somewhere sa Quezon City na pinangunahan ng Opus Dei. Sa mga di nakakaalam, ang Opus Dei ay bahagi ng Catholic Church na ang ibig sabihin sa Ingles ay “Work of God.” Conservative sila. Super.

Kaya naman ako umattend sa retreat na ito e dahil na rin sa pag-anyaya ng isa kong kaibigan at ka-batch sa kursong journalism. Hindi pa rin ako atheist noong mga panahong iyon, pero after that retreat, nag-start na ‘yung conversion ko.

Maayos naman ‘yung retreat namin. In fact, sobrang sarap ng mga pagkain. Sobrang linis at talagang maganda ‘yung bahay. Marami din silang books, pero karamihan nga lang e religious at tungkol kay Josemaria Escriva, ‘yung founder ng Opus Dei. Magagaling din naman ‘yung mga speaker, at wala rin akong problema sa mga nakasama ko.

Puro nga pala kami lalaki. Walang babaeng participants. Ganu’n ka-conservative ang retreat na ito. Hindi pa rin ako naglaladlad noong mga panahong ito, so can you imagine the torture on my part? Hahaha! Anyway, wala namang nangyaring milagro. Virgin na virgin pa rin ako nu’ng lumabas ng retreat house. Hihi.

Ang isa sa nakakalokang part ng retreat namin e ‘yung dinner, kasi meron kaming mga tagapagsilbi na naglalagay ng pagkain sa mesa. Bawal mo silang kausapin. Kahit mag-thank you ka lang, bawal. Ang paliwanag ng paring Opus Dei kung bakit bawal mo silang pasalamatan kapag sinervan ka ng food, “It’s their job.”

Tapos, after kumain, meron kaming “silent” time. As in literal na “A Quiet Place” ito. Bago pa sumikat ‘yung movie na ‘yon, na-experience ko na. Ang utos sa ‘min ng pari, bawal magsalita. Bawal lumikha ng ingay. Gamitin daw namin ‘yung oras na ‘yon para magnilay at para kausapin si God.

Can you imagine na sobrang tahimik sa kwarto, madilim, wala kang kausap, walang cellphone, walang internet, walang TV, walang radyo? Bawal din ang magbasa dahil distraction s’ya sa utak. Kapag sinabing silence, tahimik sa labas at sa loob ng iyong utak. Ang dapat mo lang marinig ay ang tinig ng Diyos.

Kaloka, di ba?

Muntik na ‘kong mabaliw sa ilang araw na ‘yon ng katahimikan. But wait, there’s more. Ang pinakanaloka talaga ako sa retreat e ‘yung part na counselling with the Opus Dei priest. One on one ito at once lang din sa buong retreat. So humanap talaga ako ng tiyempo para masabi sa pari ang matagal ko nang kinikimkim sa sarili…

Bakla ako.

Again, hindi pa ‘ko out noong panahong ito. Pero I was preparing myself. E since religious pa ‘ko, I thought, unahin ko dapat mag-out kay “God” o kahit sa kanyang servant man lang. See how devoted I was to my faith? Hahaha!

So dumating na ‘yung chance ko na maka-one on one ang pari. Nagpaliguy-ligoy muna ako sa mga sinabi ko until napansin ni Father na may inililihim ako at gustong sabihin. So, ayun. Huminga ako nang malalim at yumuko. Sinabi ko sa kanya nang nakatingin sa mga paa ko na bakla ako.

He did not condemn me to eternal damnation, in fairness to him. Pero nahalata ko ang awkwardness. Or was it just me? Anyway, hindi n’ya ‘ko kinutya o itinatwa, pero hindi rin n’ya ‘ko tinanggap o talagang “pinakinggan.” Ang sinabi n’ya sa ‘kin e talaga namang nakapagpa-depressed sa ‘kin later on.

I don’t remember the exact words, pero sinabi n’ya in a way ‘yung “Love the sinner, hate the sin” ek-ek, but in an intellectual and non-offending manner. Pero na-offend pa rin ako. First of all, I’m not a sinner. Hindi ako makasalanan dahil bakla ako. Second of all, hindi ako naniniwalang kasalanan ang maging bakla. Hindi ko naman ginusto ‘yon.

Ang ending, sinabihan n’ya ‘ko na may “community” raw sila ng mga “tulad ko.” I don’t know kung ano ang ibig niyang ipakahulugan doon, pero naunawaan ko naman na ang lugar (or organization) na tinutukoy niya ay para sa mga “confused” din na “lalaki” na nag-a-undergo ng “therapy” para maging “straight.”

Iyon ang pagkakaintindi ko sa sinabi n’yang community para sa ‘kin.

Nawindang ako, albeit silently. I was looking for an ally, a sanctuary, a place where I will be understood, where I can truly belong, but instead I found a concentration camp. Or at least it felt like I was being pointed in that direction.

Hindi ko tinanggap ang offer n’ya na sumali sa community na ‘yon. Sinumpa ko na rin ‘yung pagsali ko sa retreat. At after kong makalabas sa retreat house, I felt like a new person. Hindi dahil sa lalong lumalim ‘yung pananalig ko sa catholic church o kay god, kundi dahil natanggap ko na sa aking sarili na walang ibang makauunawa, makatatanggap at magmamahal sa akin kundi ako mismo.

Two years later, nag-out ako sa Mama ko. At pagkatapos n’on, unti-unti nang umayos ang aking buhay.