Spaghetting pataas para sa aking Easter birthday

Hindi pa ‘ko makapagluto ng mga handa ko para sa aking kaarawan ngayong Easter Sunday dahil busy pa ‘yung Lola ko sa kusina kaya minabuti ko munang magsulat dito sa blog. Ang dami kong pinagpilian habang naghihintay: mag-Netflix and Chill, mag-edit ng mga ilalaban ko sa Palanca, sumama kay Mama sa pagsisimba, mang-asar ng kapatid o magsulat sa blog.

Pinili ko ‘yung huling dalawa.

Bakit ‘yon? Well, unang-una, puro nood na ang ginawa ko nitong Holy Week. Nag-catch-up ako sa mga di ko pa napapanood na movie at series like Love, Death + Robots, Roma, Our Planet, Umbrella Academy, etc. Ilang araw na rin akong nag-eedit ng mga tula at kwento ko at nakakaburyong na s’ya talaga.

Commercial: Ang boring ng Roma ni Alfonso Cuaron pero ang ganda n’ya. Mas gusto ko pa rin ‘yung Y Tu Mama Tambien pero, in fairness, hanggang magising ako kaninang umaga e naiisip ko pa rin ‘yung Roma. So maganda talaga s’ya kahit boring. Also, ang amazing ng Love, Death + Robots. Gusto ko lahat, pero top 5 ko siguro ‘yung Sonnie’s Edge, Three Robots, Suits, The Secret War at Zima Blue.

At gustuhin ko mang samahang magsimba si Mama, hindi na ‘ko Katoliko at baka mag-away lang kami kapag sermon na ng pari dahil nagko-comment talaga ako out loud, at nabubwisit sa akin si Mama kapag ginagawa ko ‘yon minsan. Kaya ayun, nauwi ako sa pambubwisit sa bunso kong kapatid at sa pagsusulat nito.

Anyway, going back sa iluluto ko. Simple lang naman s’ya, lumpiang shanghai at spaghetti na super tamis kahit ayoko sa matamis na spaghetti. (Oorder daw ng pizza ‘yung isa ko pang kapatid na birthday naman kahapon at saka bibili ng mga inumin. Sana totohanin.)

Alam mo, kapag ako lang ang kakain, hindi ko talaga tinatamisan ‘yung spaghetti sauce na niluluto ko. Madalas, Italian style ‘yung sauce na binibili ko. At kung feel ko talagang magpaka-puta (as in putanesca), ang ginagamit ko ay tomato sauce, tomato paste at totoong kamatis. Hinahaluan ko lang ng spices para lalong sumarap sa aking panlasa.

Pero alam kong hinding-hindi iyon maa-appreciate ng mga tao rito sa amin.

Iba talaga kapag nakasanayan mo na ‘yung lasa ng pagkain. Kaya ko namang kumain ng matamis na spaghetti. Fan naman ako ng ganu’n sa Jollibee. Pero hindi ko lang talaga s’ya prefer lalo na kapag ako ‘yung magluluto, especially kung birthday ko. I mean, sino ba dapat ang masunod, ‘yung may-birthday o ‘yung mga makikikain sa handa ko? Obvious naman ang sagot, di ba?

Ako dapat.

Kahapon, nu’ng namimili ako ng mga sahog at sangkap sa lulutuin kong spaghetti, pinakanagtagal ako du’n sa section ng spaghetti sauce. Talagang nagdedebate ako sa sarili ko kung ang bibilhin ko ba e ‘yung Clara Ole na Italian sauce o ‘yung Del Monte na Filipino style. Hulaan mo kung ano ang pinili ko…

3…

2…

1…

Wrong answer!

Pinili ko ‘yung Filipino style spaghetti sauce na matamis at hindi ‘yung Italian.

Simple lang naman ng dahilan kung bakit ‘yun ang naging desisyon ko: Masaya na ‘ko na mag-birthday, kaya dapat hindi lang ako ang sumaya. Therefore, silang mga makikikain na lang sa handa ko ang pasasayahin ko. At dahil prefer nila ang matamis na spaghetti, so be it.

Siling labuyo

Nakagat ko yung siling labuyo sa kalderetang baka na inulam ko kanina. Grabe yung effect sa ‘kin. Feeling ko ako bigla si Henry Sy or si Lucio Tan. Anlakas makaalta sa pakiramdam. Namawis yung anit ko sa tindi ng #yayamanin effect.

I feel so privileged.

Ikaw ba naman ang hainan ng pagkaing may siling labuyo, di ba? Ewan ko na lang kung hindi ka pa tablan ng inflation conscience sa tindi ng presyo ng mga bilihin ngayon. Biruin mo, sanlibo sangkilo ng sili? E sa bakuran namin pinipitas lang ‘yon. Iba rin talaga ang panahon ngayon.

Nakakabahala rin kasi dahil maliban sa sili, pati bigas e nagmahal na. Yung dati naming kinakain na medyo maalsa at ‘pag dinamihan ng tubig e sakto lang ang pagkalata (na gustung-gusto ko), ngayon e napalitan na ng tuyo at biyak-biyak na butil. Para kang kumakain ng malalambot ng buhangin. Kadiri.

E ganun talaga. Kailangang magtipid lalo. Gustuhin ko mang dagdagan yung binibigay kong pera sa bahay sa Bulacan buwan-buwan, hindi ko magawa. Kasi nga, tumaas din ang gastos ko rito sa Makati. Nabawasan nga yung tax na kinakaltas sa sweldo ko, grabe naman ang itinaas ng iba kong gastusin.

Tapos ang dami-dami ko pang paparating na gastos. Dalawang kasal yung aatenan ko sa Nobyembre at Disyembre. Tapos mag-uundas pa, so kailangan ko ring magbigay ng pera para sa paglilinis at pagpapaayos ng puntod ni Papa. ‘Wag na nating pag-usapan yung gastos sa Pasko. Hina-highblood ako.

Siguro kung nabubuhay pa si Papa at hindi pa retired si Mama, baka burgis na burgis na ang pamumuhay namin ngayon. Baka hindi kami masyadong apektado ng inflation na ‘yan. E kasi ba naman, binoto-boto n’yo yung walang alam at puro kuda lang. Napala natin? Haynako. Di kasi nakinig sa akin noon. Ako pa ang inaway at pinalabas na masama. O sinong tama sa ‘tin ngayon?

Ako.

Anyway, past is past. Kailangang mag-focus sa kasalukuyan. Sana lang hindi kami bumalik sa panahong nagkakaaway kami ni Mama dahil sa pera. Dati kasi, apat kaming nag-aaral nang sabay-sabay (2 college, 1 high school at 1 elementary), tapos si Mama lang yung nagtatrabaho. Ang hirap sa parte ng magulang, di ba?

Sabi ko nga kay Mama noong third year na ‘ko sa UP, “Ma, stop muna ako. Mag-work muna ako kahit sa call center.” Hindi ko pa natatapos yung gusto kong sabihin, naiyak na ‘ko. Hindi ko alam na ganu’n ko pala gustong makatapos ng pag-aaral. Grabe.

Pinigilan ako ni Mama, syempre. Di ko alam kung sa’n s’ya kumuha ng pangmatrikula namin saka panggastos sa bahay. Amazing ni Mama. Andaya naman kasi ni Papa, ang agang bumigay. (Come to think of it, magdadalawang dekada nang patay si Papa, pero nami-miss ko pa rin s’ya paminsan-minsan. Tulad ngayon. At mas mahaba na yung taon sa buhay ko na wala s’ya kesa yung panahong kasama ko s’ya. Hay.)

Nakokonsensya nga ako kasi kapag nagkakasamaan kami ng loob ni Mama dati dahil sa mga problema sa buhay, sinasabihan ko s’ya ng, “Ba’t ba ako inaaway mo? Tayo nga dapat ang magkakampi dito sa bahay (na ang daming kamag-anak na excess baggage namin).” Nagkakataasan kami talaga ng boses.

Saka ko na lang naintindihan na kaya pala nagagalit si Mama e dahil nahihirapan na s’ya, at wala s’yang ibang mapagbuntunan ng sama ng loob kundi ako. Sana talaga mas naintindihan ko ‘to noon para hindi ko nadagdagan yung sama ng loob ni Mama.

Love you, Ma. ❤

Nakakatakot lang na dahil tumataas ang bilihin pero hindi tumataas yung sahod ko nang ganu’n kabilis e baka maulit na naman yung pamomroblema namin noon sa pera. Maswerte pa nga ngayon at walang may malubhang sakit sa amin. Di tulad noon na, juskolangtalaga, sabay-sabay ang problema sa buhay. (Come to think of it, buo pa rin ang samahan namin sa pamilya at mas mahal namin ang isa’t isa ngayon.)

Tiwala naman akong makakayanan namin ang mga susunod na dagok sa buhay dahil sa mga pinagdaanan namin noon. Pero kung pwede lang, ‘wag na sanang dumating yung panahong ‘yon. Ngayon pa lang ako/kami nakakahinga nang maluwag. Ngayon pa lang ako nakakaipon ulit. Wala muna sanang malaking problema ang dumating sa amin.

Okay na yung sanlibo kada kilo ng siling labuyo. Makakaya pa namin ‘yun. Mahilig ako sa maanghang, pero kaya ko namang kumain kahit walang sili. Kaya pa.

To all the boys I’ve *toot* before

Hindi naman dahil sa napagbigyan ko kayo noon e pagbibigyan ko ulit kayo. Wala naman sa usapang maya’t maya ko kayong pagbibigyan kung kailan ninyo maibigan. Wala rin naman akong pinirmahang kontrata, sa papel man o sa puso, na nagsasabing ekslusibo tayo. Walang gano’n.

Dapat nga matuwa kayo dahil pinagbigyan ko kayo. Hindi pa ba sapat ang isang beses? Kailangan ba talagang paulit-ulit? Aba matinde. Di pa kayo pasalamat. Ako nga, sa totoo lang, kahit pagod ako o wala sa mood, pinagbigyan ko pa rin kayo. May natanggap ba ‘kong “thank you” o “salamat” mula sa inyo?

Wala.

Nag-demand ba ‘kong pasalamatan ninyo? Kinulit ko ba kayo? Pinagpilitan at pinagsisikan ko ba ang sarili ko sa inyo? Hindi naman, di ba? O, e bakit ipinagpipilitan at ipinagsisiksikan ninyo ang inyong sarili sa akin? Wala ba kayong sariling buhay? Wala ba kayong ibang pinagkakaabalahan?

Ako lang ba ang lalaki sa mundo?

Alam n’yo, mga parekoy, mahina ang kalaban. I can only do so much. At kahit pa kaya ko naman kayong pagbigyan maya’t maya, aba, e hindi naman maaari ‘yon dahil may iba akong pinagkakaabalahan. May trabaho ako. May mga kaibigan. May pamilya. May mga proyektong dapat tapusin. Ang dami-dami kong ginagawa.

Buti nga at naisisingit ko pa kayo sa busy kong schedule. Ganu’n po ako ka-generous sa inyo. Ewan ko ba kung bakit di n’yo makita ‘yon. Siguro kasalanan ko rin kasi di ko ginawang obvious? Dahil di ko nilinaw sa umpisa na hindi porke pinagbigyan ay makakaulit? Iyon siguro ang mali ko.

Saka sa totoo lang, medyo nababawasan na ‘ko ng interes sa ganyang mga bagay. Sign of aging siguro. Parang mas gusto ko na ulit ngayon ‘yung malaliman. ‘Yung makahulugan. ‘Yung marubdob. ‘Yung kagila-gilalas. Parang gusto ko nang layasan ‘yung panandalian. ‘Yung mabilisan. ‘Yung any-any lang. ‘Yung walang meaning.

Choice ko naman ‘yon, di ba?

Kaya siguro dapat gawin n’yo ring choice na ‘wag masyadong umasa sa kabaitan ko. O ‘wag na kayo talagang umasang makakaulit pa sa ‘kin. Tama na ang minsan. Tama na ‘yung nagkrus ang landas natin kahit panandalian lang. There’s poetry in that, di ba? It’s beautiful. Try to look at it that way. Tapusin na natin ‘to.

Du’n na ‘ko sa seryosohan ulit. 😉